1 lutego, w dzień chłodny, wietrzny i deszczowy uczniowie klas 6,7,8 oraz nasi licealiści wraz z wychowawczyniami wybrali się do Auschwitz – Birkenau, gdzie w czasie II wojny światowej znajdował się niemiecki obóz koncentracyjny, obóz zagłady. Tego miejsca nie można ominąć. To miejsce stanowi punkt zwrotny w historii ludzkości. Tu swoją śmierć przeżyła etyka, moralność i prawo. Auschwitz to jeden wielki cmentarz, który pozostaje miejscem pamięci, ale również „Miejscem Prawdy ” jak ujął to Elie Wiesel. To czytelny, jednoznaczny i dotykający ludzkiej wrażliwości.
Nasze zwiedzanie rozpoczęliśmy od przejścia przez bramę, na której widnieje cyniczny napis „Arbeit macht frei” (Praca czyni wolnym). Każdy, kto tutaj trafił, był skazany na cierpienie, poniżenie, nieludzkie traktowanie, a w końcu – śmierć . Na wstępie pan przewodnik zapoznał nas z historią obozu, na terenie którego znajdowały się bloki oznaczone numerami i pełniące różne funkcje. Zobaczyliśmy plac, gdzie więźniowie mieli kilkugodzinne apele. Następnie przeszliśmy do budynku, w którym na ścianach wisiały liczne fotografie, przedstawiające ludzi w różnym wieku i różnej narodowości. Byli to więźniowie wymordowani oraz zmarli w wyniku głodu, wycieńczenia i chorób. W kolejnym pomieszczeniu zobaczyliśmy pozostałe po więźniach rzeczy osobiste, takie jak okulary, buty, łyżki, talerze, walizki, ubrania. Usłyszeliśmy historię o doktorze Mengele, który przeprowadzał okrutne eksperymenty „medyczne” na ludziach. Przewodnik pokazał nam również pomieszczenie, w którym spalane były zwłoki więźniów – piece krematoryjne oraz pomieszczenie, gdzie zagazowywano ludzi… Odwiedziliśmy bunkier głodowy, w którym zmarł święty kościoła katolickiego, franciszkanin Maksymilian Maria Kolbe, dobity zastrzykiem fenolu. Ojciec Kolbe zgłosił się, by dobrowolnie oddać życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka, jednego z dziesięciu skazanych na śmierć głodową w odwecie za ucieczkę jednego z więźniów. Byliśmy bardzo przejęci obrazem bólu, cierpienia i rozpaczy ludzi – kobiet, mężczyzn, dzieci, którzy tutaj przebywali
Ostatnim miejscem, które zobaczyliśmy w Auschwitz była Ściana Śmierci, gdzie rozstrzelano kilkadziesiąt tysięcy ofiar. Z powagą i smutkiem oddaliśmy cześć wymordowanym. Odmówiliśmy także wspólną modlitwę za ich dusze.
Po zwiedzeniu obozu w Auschwitz pojechaliśmy do Brzezinki – oddalonego o kilka kilometrów kolejnego obozu zagłady. Tam znajdowało się około 300 baraków i tory, po których przewożono więźniów pociągami. W tym miejscu dowiedzieliśmy się, jak wyglądało codzienne życie ofiar – gdzie spali, jak pracowali, co jedli. Warunki, w jakich żyli były tragiczne. Zostali odarci z człowieczeństwa.
Była to bardzo pouczająca i emocjonalna lekcja historii. Wzruszeni, żegnaliśmy to miejsce. Musimy pamiętać, że nic nie jest nam dane na zawsze… Jak powiedział Primo Levy – pisarz, chemik żydowskiego pochodzenia, który przeżył obóz: „to się jednak wydarzyło, a zatem znowu może się wydarzyć – oto sedno tego, co mam do powiedzenia”. Szanujmy i doceniajmy to, co mamy.
